اوایل کوچک بود.یعنی من این طور فکر میکردم.اما بعد بزرگ و بزرگ تر شد.آن قدر که دیگر نمیشد آن را در غزلی یا قصه ای یا حتی دلی حبس کرد.حجمش بزرگ تر از دل شد و من همیشه از چیزهایی که حجم شان بزرگ تر از دل می شود،میترسم.از چیز هایی که برای نگاه کردنشان _بس که بزرگ اند_باید فاصله بگیرم،میترسم.از وقتی که فهمیدم ابعاد بزرگی اش رانمی توانم با کلمات اندازه بگیرم یا در "دوستت دارم"خلاصه اش کنم به شدت ترسیده ام.از حقارت خودم لج ام گرفته است.از ناتوانی و کوچکی روح ام.فکر میکردم همیشه کوچک تر از من باقی خواهد ماند.فکر میکردم این من هستم که اورا آفریده ام و برای همیشه آفریده من باقی خواهد ماند.اما نماند.به سرعت بزرگ شد.از لای انگشتان من لغزید و گریخت.ان قدر که من مقهور آن شدم.آن قدر که وسعتش از مرز های"دوست داشتن" فرا تر رفت.آن قدر که دیگر از من فرمان نمی برد.آن قدر که میخواهد من را در خودش محو کند.اکنون من با همه ی توانی که برایم باقی مانده است می گویم "دوستت دارم"تا شاید اندکی از فشار غریبی که بر روح ام حس میکنم رها شوم.تا گوی داغ را برای لحظه ای هم که شده بیندازم روی زمین.

راست می گفتی اینجا همه

زخم که ببینند

نمک می پاشند

اینجا کسی نیست

که با لحنی گرم و آشنا بگوید:

سهمِ تو از شعرهایت

این روزهایِ سرد و بی عاطفه نیست!

می خواستم انصراف بدهم

از این گاه نوشت هایی که

آخر تنها نظاره گرِ مرگِ شمعدانی هاست

اما نمی دانم شاید جایی دور

کسی حوالیِ زخم هایِ با من آشنا

چشم انتظار چند کلام

چای دارچین و خندیدن و امید است

نمی دانم .

بریده ام .. چند روزی ست من از این دنیا

از این آدمها

از این همه حسادت هایِ بی جا

از این همه بغض خفه شده در بیخ گلو

از این تلخ خنده ها

بریده ام

بریده ... !

توروخدا نزار یه امشبم با گریه های من تموم شه....

نزار که اشک چشم من بریزه پشت پای تو...

کی میاد جای تو....

من ازتمام آسمان یک باران رامیخواهم...

ازتمام زمین یک خیابان را...

وازتمام تو...

یک دست که قفل شود دردست من...

♒ ثانیه ها باتو اســـــــ⇜ـــــــون میرن ♒

☚ بازی ماس ک توش داغــــــــــــ☹ــــــــــون میشم ☛

♚ دوباره باز با تو اروم میگــــــــــــــ♣ـــــــــم ♚

✘ میخوام ✘

【ساعت وایســــ✌ــــــــــــه 】

 وفــاداري لــذت دارد …

همانقــدر که " زن "را بـايــد فهميد ،

" مـــرد " را هــم بايــــد درک کــرد

همانقدر که زن «بــــودن» مي خواهد

مــــرد هــم « اطمينــان » مي‌خواهد

همانقدر که بايــد بي حوصلگي هـاي زن را طاقت آورد

کلافگي هــاي مـــرد را هم بايــد فهميد ..

خلاصه «مــرد» و «زن» نـــدارد …

بـه نقطه ي «مــــا» شدن که رسيدي

بهتـــريـن بــاش بـــرايش …

بگـذار حس کنــد هيچـکس به انــدازه تــو درکش نمي کنـــد …

مـــــــــــــــادر...

باغبانی است بزرگ منش ،

جفای خار می کشد تا گل بپروراند .

مادری که هیزم بر دوش دارد

پوکی استخوانش رو پنهان می کند

و رنگ دکمه های لباسش با همه فرق دارد

هیچ وقت به المپیک نرفته

ولی یک قهرمان است...

اگه بهش زنگ میزنی ُ رد میکنه...

اگه بهش میگی دوست دارم و اون ساکته...

اگه شبآ بدون شبخیر گفتن تو خوآبش میبره...

یعنی تآریخ انقضآی ِ تو توی دلش تموم شده!

این یه قآنونه!

بآ قآنونِ آدمآ نجنگ!

غرورت له میشه!!!

آدم ها  برای هم "سنگ تمام" می گذارند...

اما!!!

نه وقتی که درمیانشان هستی!

آنجا که درمیان خاک خوابیدی!

"سنگ تمام" را می گذارند  و  می روند...

 من بودم
تو
و یک عالمه حرف...
و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد!!!
کاش بودی و
می فهمیدی
وقت دلتنگی
یک آه
چقدر وزن دارد

ﻣــَـــﻦ ؟؟ﺣــﺂﺷـــــﯿﻪ؟ ツ✘

✘ ﻫــــــــــــــــــــﻪ ✓ ツ✘

✘ﺍﺷـــﺘﺒﺂﻩ ﻧـﮑـــٌـــﻦ

󾭓
✘ ﺣـﺂﺷــــﯿﻪ ﻣﺂﻟﻪ ﺍﻭﻧـــﯿﻪ ﮐـــﻪ ﻣــــــﺜﻞ ﺗــْــﻮ پـی کُـــ  س کــــش بــازیــهــ

مـ ـیـزنـمـ بــہ פֿــیـابـ ـاט


و پـ ــایمـ را بــہ پـ ـیـشــانے اش مـیـ ـڪوبـ ـمـ …!


مـ ــט لـ ـج ایـ‌ ـט פֿــیـابـ ـانے را ڪـہ از هـ ـیـچ طـ ـرف بــہ


تـ♥ــو


نـمـ ـیرســـב … בر مے آورمـ ــ

من اَز اونـــــام ☞☜   کِه اَگه شانـــــس دَرِ خونَـــــمو بزنــــــــــہ

✘    هنـــــدزفرى تو گوشـــمه✘ نمیشنومـــ... 👂✘ 

هـــــheـــــه

که خـــــــــــدا پيدایـــــــــم نکــــــــند
خيـــــــــــــال کنـــــــــد
اشتباهــــــــــی به تـــــــو
دو تـــــــــــــــا روح داده اســــــــــت ...!

شبهام تلــــــــــــ✘ــــــــخ

خنده هام تلــــــــــ✘ـــــــخ

زندگیم تلــــــــــــــــ✘ــــــــــــخ

میون این همه تلـــــــــــخی دلم تنگ شده واسه شیرینی یه نگاهـــــــــــــــــت لعنتی